Punk narodził się z frustracji i negacji starego porządku społecznego, jednak nie potrafił zaoferować żadnego programu, który byłby na tyle konstruktywny, aby stanowił dla niego realną alternatywę.
Postulaty społecznej transformacji mieszały się z prowokacją, nihilizmem i marazmem, a sztandarowe punkowe zespoły tamtego okresu powielały schematy wyznaczone przez pokolenie rockowych tuzów, których mottem było: „Sex & Drugs & Rock’n”Roll”. Punk miał być policzkiem wymierzonym całemu społeczeństwu, lecz stał się tylko jego kopią, w dodatku przejmując najgorsze z jego cech. Punk stał się po prostu jednym z gatunków Rocka.
We wczesnych latach 80 – tych nikt już nie wątpił, że narkotyki zabijają, a wolna miłość stała się niebezpieczna ze względu na zagrożenia związane z AIDS.
Brytyjski Punk zanim uległ degeneracji i skomercjalizowaniu „zainfekował” młodzież ze Stanów Zjednoczonych, lecz młodzi Amerykanie dosyć mieli destrukcyjnego charakteru tego zjawiska. Punk w wydaniu amerykańskim stawiał na konstruktywizm, kluczem do naprawy świata miała być naprawa konkretnego człowieka – tak narodziła się amerykańska interpretacja brytyjskiego Punka – „Hard Core” (z angielskiego – „twardy rdzeń”).
Na temat początków tego ruchu istnieje wiele teorii – zapewne jest ich tyle, ile osób, które przyczyniły się do jego powstania i jego rozwoju.
Ja osobiście skłaniam się ku jednej z nich, która upatruje jego początków na zachodnim wybrzeżu USA – głównie w Los Angeles i San Francisco.1
Określenie to (w skrócie HC) zaczerpnięte zostało z płyty kanadyjskiej grupy „D.O.A” p.t „Hard Core ’81” z 1981 roku, oni z kolei przejęli je od pewnego dziennikarza z San Francisco, który w ten sposób nazwał Punk Rock z Zachodniego Wybrzeża i Kanady.
A jak ją interpretują sami popularyzatorzy ruchu ? Joey Shithead – jeden z muzyków „D.O.A” – stwierdził w pewnym wywiadzie: „To, co to słowo w sobie zawiera, na co kładzie nacisk, czy też przekazuje, wiąże się z faktem, że esencją Hard Core’a jest twarda postawa, ciężka praca i bezkompromisowość”.2
Muzyka – forma przekazu wartości.
Hard Core nazwany jest także drugą falą Punk Rocka, zespoły, które pojawiły się na początku lat 80 – tych grały muzykę na ogół szybką, ostrą, o bardziej surowym brzmieniu. Na jego muzyczne oblicze wpłynęło wiele stylów: od jazzu po wszelkie rodzaje improwizowanej muzyki.
Do tego nurtu możemy zaliczyć: „Circle Jerks”, „Dead Kennedys” ,”Void”, „Minor Threat”, „Bad Brains”, „SS Decontrol”, „Meat Puppets”, Murphy’s Law”, „Kraut”, „Black Flag”, „Angry Samoans”, „Adolescents”, „Gang Green”, „Freeze”.
Zerwały one z artystyczno – awangardowymi ciągotkami Punk Rocka, zakładając sobie: „Mniej sztuki, więcej polityki, mniej estetyki, więcej działania”.
Dr Know – jeden z członków murzyńskiego kwartetu „Bad Brains” – wspomina: „Punk pochodzący z Anglii był wówczas bardzo polityczny i nakazywał negację systemu, Hard Core – bardziej osobisty – pouczał, by konkurować z systemem, a swój bunt skanalizować w postaci pozytywnej energii”.3
Czym był Hard Core dla samych jego uczestników ? Pewien fanzinista z Bostonu stwierdził: ” HC to reakcja na głupotę Rock’n’Rolla i Punka (…) HC to muzyka dla 17 – latków, którzy uwierzyli w coś i byli cholernie naładowani”.4
„HC oznaczał smak wielkiej przygody, zgodę na konfrontację z podłością świata dorosłych, pielęgnację ideałów” – powiedział ktoś inny.5
Hard Core to: ” (…) postawa walki z podniesioną głową, która w przeciwieństwie do brytyjskiego, nihilistycznie nastawionego Punk Rocka z hasłem: „No Future”, z wyznawanych wartości nakazywała robić praktyczny użytek”. 6
Bardzo istotną częścią twórczości zespołów wywodzących się z tego ruchu był ich przekaz, gdzie przeważały na ogół teksty „zaangażowane” – politycznie, społecznie lub po prostu życiowo. To, co zainicjował „The Clash” – zespoły hard core’owe rozwinęły jeszcze bardziej.
Za przykład niech posłuży zespół „Dead Kennedys” – już sama jego nazwa była w USA bardzo prowokacyjna. Lider tej grupy – „Jello Biafra” – występował przeciwko konserwatyzmowi, był nawet kandydatem na stanowisko burmistrza San Francisco. Jego sceniczna działalność łączyła elementy kabaretu i happeningu.
Piosenki „Dead Kennedys” poruszały najróżniejsze tematy – piętnowały hołdowanie materializmowi, drobnomieszczański styl życia, zakłamanie, fanatyzm i zwykłą, codzienną głupotę. W „Kalifornia ponad wszystko” atakował ten amerykański stan pławiący się w dobrach materialnych i sztucznym życiu, kpił także z jego gubernatora – J. Browna. „Holidays in Cambogia” to opis ludobójstwa jakiego dopuścił się Pol Pot. Utwór „Kill The Poor” („Zabij biedaka”) ukazuje przeciętnego, szarego obywatela uwikłanego w mechanizmy wielkiego biznesu.
2 „Pasażer”, 2001, nr 15, s. 56
4 B. Kurowski, Punk – pokolenie…, op. cit., s. 125.
5 Tamże, s. 132.
6 „OUT side”, op. cit., s. 9.